در گوشه ای از مطاف طبقه دوم مسجد الحرام در حال خودش بود و از همان بالا به کعبه می نگریست؛ چون پوشش احرام نداشت و می دانستم که با لباس عادی به صحن مسجد راهش نمی دادند؛ گمان بردم که دلگیر است و شاید هم دارد گلایه شرطه های سعودی را نزد رب الکعبه می برد. همین حال خوشش باعث شد که باب گفتگو میان ما باز شود.
از او نام و شغلش را جویا شدم. گفت نامم عبدالکریم است؛ الحق که نامی برازنده برایش بود. عبد همان رب کریمی که اکنون به ضیافتش شتافته است. عبدالکریم دریس با اصالتی عربی از شهر اهواز که هم اکنون ساکن شهر کرج در استان البرز است. به گفته خودش عمری را در تاسیسات نفتی جنوب سپری کرده و اکنون که بازنشسته شده در کرج سکونت دارد.
با اینکه اطمینانی نسبی داشتم که از عدم امکان ورود به صحن اصلی مسجد الحرام گلایه دارد، با او همین مساله را مطرح کردم تا ببینم چه می گوید؛ چرا که اکثر اوقات حرف زدن از گلایه ها و درد دل ها سبب سبک شدن و شاید هم ترکیدن بغض انسان می شود. اما پاسخ هایش رنگ و بویی کارشناسانه داشت و کاملا بر خلاف پیش بینی های من بود.
او گفت: «این بار دومیست که من به زیارت بیت الله الحرام مشرف می شوم؛ بار قبل به عمره تشرف یافتم و اکنون موفق شده ام که برای حج تمتع شرف حضور بیابم. شما مساله محدودیت ها را مطرح می کنید که باید بدانیم این محدودیت ها به سبب جلوگیری از افزایش بیماری کروناست و از جهتی به نفع حجاجیست که به تازگی مشرف شده اند و قصد انجام اعمال واجب خود را دارند.
برای مثال من که سه شب پیش وارد مکه شده ام و اعمال خود را انجام داده ام، اکنون به طبقه بالا آمده و به انجام اعمال مستحبی خود می پردازم و دیگر مزاحمتی برای اشخاصی که مشغول ادای عمره تمتع خود هستند ایجاد نمی کنم و بدین شکل آن افراد بجای اینکه سه ساعت طوافشان به طول بینجامد، طی نیم ساعت این مهم را انجام می دهند.
شما اکنون تصور کنید که این جمعیت عظیمی که در طبقات فوقانی مشغول عبادتند به جمعیت طواف کننده طبقه همکف افزوده می شدند چه شرایطی را شاهد می بودیم؟ درست است که محدودیت سنی 65 سال را برای انجام حج امسال در نظر گرفته اند، اما با این وجود نیز بسیاری از حج‌گزاران امسال ناتوانی های خاص خودشان را دارند و خیلی خوب است که با خلوت تر کردم مطاف، شرایط مناسبی برای حفظ سلامتی آنها به وجود آورده اند و من وقتی که این شرایط را در مسجد الحرام دیدم خدا را شکر کردم.
طبقه بالا برای شخصی مثل من که اعمال واجبم را انجام داده ام با پایین هیچ فرقی ندارد؛ در طبقه بالا برای سلامتی امام زمان (عج)، رهبر، شهدا و خانواده و دوستان و آشنایانم نماز می خوانم و دعا می کنم. اگر بنده که اکنون اعمال واجب ندارم وارد طبقه پایین شوم، بجای اینکه دست کسی را بگیرم، راه او را سد می کنم و مزاحمش می شوم؛ برای مثال در حرم امام رضا (ع) اگر همه مردم بخواهند به ضریح مطهر بچسبند و به دیگر زائران راه ندهند، چه شرایطی را شاهد خواهیم بود؟ بنابراین هر کس که اعمال و زیارت خود را انجام داد، می بایست فضا را برای دیگران باز کند».
من که در ابتدا گمان می بردم با سخنان گلایه آمیز این حاجی ایرانی روبرو خواه شد بسیار از سعه صدر او جا خوردم، چرا که نه تنها گلایه ای نداشت، بلکه عمق و پختگی خاصی از سخنانش به مشام می رسید.
در ادامه گپ و گفت با این زائر خدا، او اشاره کرد که افتخار خادمی امام رضا (ع) را دارد و هر دو سه ماه یک بار، چند روزی را برای خدمت به آستان حضرتش به دیار خراسان می شتابد و از اینجا بود که دریافتم به چم و خم مدیریت اماکن مقدسه به خوبی آگاه است. او همچنین افزود که هم اکنون نیز با همان لباس خادمی در مسجد الحرام و در برابر کعبه قرار گرفته بود تا به مناجات با پروردگارش بپردازد.