امام موسی کاظم(ع)؛ پیشوای شکیبایی و پرهیزگاری
بیست و پنجم رجب سالروز شهادت باب الحوائج، امام موسی کاظم(ع) است؛ امام همامی که تمام همت خویش را برای حفظ و گسترش اسلام حقیقی به کار بست و با تقویت مکتب جعفری، راه سعادت و بهروزی را به پیروان و مریدانش آموخت و با روشنگری هایش لرزه بر کاخ طاغوتیان زمان انداخت.
امام موسی کاظم(ع) هفتمین امام شیعیان در 20 سالگی به امامت رسید و به مدت 35 سال رهبری و امامت شیعیان را بر عهده گرفت. علما و اندیشمندان لقب هایی چون عبد الصالح، صابر، امین و کاظم را به دلیل دارا بودن فضایلی چون زهد، عبادت بسیار، فرو خوردن خشم و صبر در برابر سختی ها؛ برازنده ی هفتمین امام شعیان دانسته اند و از کنیه های امام موسی کاظم(ع) می توان به ابوعلی، ابوالحسن، ابوابراهیم، ابواسماعیل و باب الحوائج اشاره کرد.
امام همامی که فقهای بنام آن دوره در هنگامه ی کودکی نیز از ایشان کسب علم می کردند. شیخ مفید درباره ی ویژگی های برجسته ی، شخصیت هفتمین ستاره ی تابناک آسمان امامت و ولایت می گوید: «او عابدترین، فقیه ترین، بخشنده ترین و بزرگ منش ترین مردم زمان خود بود، زیاد تضرع و ابتهال به درگاه خداوند متعال داشت و این جمله را زیاد تکرار می کرد: خداوندا در آن زمان که مرگ به سراغم آید راحت و در آن هنگام که در برابر حساب اعمال حاضرم کنی عفو را به من ارزانی دار.»
باب الحوائج در هفتم صفر 128 هجری قمری در ابواء، منطقه ای میان مکه و مدینه در منزل امام صادق(ع) ششمین پیشوای شیعیان و حمیده بانوی گرامی از اهالی مغرب (شهری میان آفریقا و اندلس) دیده به جهان گشود.
امام صادق(ع) با هدف تشویق کودکان دیگر به تحصیل و نشان دادن اهمیت آموختن و همچنین معرفی وصی و جانشین پس از خود به مردم، ایشان را در اوان کودکی برای تحصیل به مکتب خانه فرستاد. اما در حقیقت امام کاظم(ع) در مکتب الهی پدر و از سرچشمه ی معنوی او آنچه را که می بایست بیاموزد تا در آینده بتواند، هدایت و سرپرستی امت اسلامی را به عهده بگیرد، آموخته بود.
20 سال ابتدایی عمر گرانبهای امام کاظم(ع) در دوران ظلم و حکومت منصور دوانیقی علیه امام صادق(ع) گذشت و با شهادت ششمین پیشوای شیعیان، سرپرستی و هدایت جامعه ی اسلامی به عهده امام موسی کاظم(ع) قرار گرفت. باب الحوائج در دوره ی امامت خود با صبر و درایت مسوولیت سنگین هدایت مردم و مبارزه با ظلم و ستم حاکمان وقت را به خوبی انجام داد. ایشان در برخورد با حاکمان جور در زمانه ی خویش، کوچکترین انعطافی نسبت به غاصبان حکومت اسلامی نداشت و با هر زبان و بیان، پیام اعتراض آمیز خود را به آنان، می رساند؛ این صراحت در کردار و گفتار، خشم عباسیان را بر می انگیخت.
امام موسی بن جعفر(ع) میراث و مکتبی را که پدرش بر پایه ی اصول شریعت، سنت پیامبر و امامان بنا نهاده بود، با گردآوری حدیث های پدر بزرگوارشان، حفظ و تقویت کرد و با تربیت شاگردانی بسیار و نیز مناظره های سیاسی به نشر و گسترش اسلام حقیقی در میان مسلمانان و آشکار کردن توطئه های دستگاه حکومتی پرداخت.
محدودیت ها و خشم دستگاه حاکم در دوره ی خلافت مهدی عباسی، به دلیل محبوبیت و جایگاه والای امام(ع) افزایش یافت و وی دستور داد تا امام کاظم(ع) را در بغداد دستگیر کنند، اما پس از خوابی که دید از ایشان عذرخواهی و امام(ع) را آزاد کرد تا آن هنگام که با روی کار آمدن هارون الرشید، دوران رنج و محنت هفتمین امام شیعیان شروع شد و حکومت بنی عباس به دلیل روشنگری های این امام بزرگوار، به آزار و اذیت ایشان پرداختند.
بنابراین هارون الرشید که نمی توانست جایگاه و محبوبیت امام(ع) را در میان مردم بپذیرد و از موقعیت اجتماعی امام موسی کاظم(ع) می ترسید عرصه را بر ایشان تنگ کرد و سرانجام به سندی بن شاهک زندانبان غیر مسلمان امام دستور داد تا ایشان را در بیست و پنجم رجب 183 هجری قمری مسموم کند و به شهادت برساند.
امروز بارگاه ملکوتی امام موسی کاظم(ع) در غرب بغداد، در منطقه ای به نام قریش جایی که بعدها کاظمین خوانده شد، میعادگاه دوستداران اهل بیت(ع) است.
ارسال نظرات