بیست و پنجم رجب سالروز شهادت هفتمین پیشوای شیعیان امام موسی كاظم(ع) است؛ امام همامی كه با صبر و شكیبایی، تمام تلاش خویش را برای تحكیم پایه های اسلام راستین به كار بست و در برابر حكومت جور و ظلم عباسی ایستاد و شاگردان بنامی را تعلیم و تربیت كرد.
ابوالحسن موسی بن جعفر(ع) هفتمین امام شیعیان در هفتم صفر 128 هجری قمری در ابواء محلی میان مكه و مدینه دیده به جهان گشود. پدرش امام صادق(ع) ششمین امام و پیشوای مومنان و حمیده مادر ایشان از زنان پاكدامن و درستكار بود.
امام موسی كاظم(ع) به دلیل زهد و عبادتش در میان پیروانش به العبد الصالح مشهور شد و به خاطر داشتن حلم، بردباری و فروبردن خشم خویش به كاظم شهرت یافت. از لقب های دیگر ایشان می توان به «امین و صابر» اشاره كرد و كنیه های امام هفتم(ع) «ابوعلی، ابوالحسن، ابوابراهیم، ابواسماعیل و باب الحوائج» است.
این امام همام(ع) از چشمه دانش الهی و علم بیكران پدرش بهره های فراوانی برد و با آموزه های اسلامی و برترین صفت های انسانی همچون پارسایی، تقوا و بخشندگی آشنا شد و آن را توشه راه خود برای پیشوایی مسلمانان كرد.
توانایی و استعداد بی نظیر باب الحوائج(ع)، در مناظره و گفت و گوهای علمی میان ایشان و دانشمندان زمان خویش تبلور یافت و مخالفان و دشمنان خاندان عصمت و طهارت را بیش از پیش نگران ساخت. با شهادت ششمین پیشوای شیعیان، رهبری دینی، علمی، سیاسی و تربیتی امام كاظم (ع) آغاز شد. اندیشه های سیاسی امام موسی بن جعفر(ع)، بر اصول شریعت و سنت پیامبر(ص) و امامان استوار بود. هفتمین ستاره آسمان امامت در علم، حلم، فروتنی، سخاوت و بخشندگی زبانزد همگان بود و بدخواهان و دشمنان خویش را با عفو و احسان بی مانندش تربیت و راهنمایی می كرد.
دوره امامت موسی بن جعفر(ع) با حكومت جور خلیفه های بنی عباس همچون منصور دوانیقی، مهدی عباسی، هادی عباسی و هارون الرشید همزمان بود. این امام معصوم(ع) با وجود تمام محدودیت ها و ظلم های حاكمان همواره تلاش خویش را برای انجام دادن رسالت سنگین امامت و هدایت مسلمانان به كار می بست و با تربیت افرادی شایسته و ورود آنها به دستگاه حكومتی، از وجود آنان در پیشبرد منافع و هدف های جامعه مسلمانان بهره می جست.
محبوبیت و جایگاه خاص ایشان در میان مردم و اعتقاد آنها به شایستگی امام موسی كاظم(ع) برای نشستن بر مسند خلافت و امامت موجب شد تا خشم دستگاه حاكم بر انگیخته شود و مهدی خلیفه عباسی، دستور داد تا امام(ع) را در بغداد دستگیر كنند، اما پس از خوابی كه دید و به دلیل شخصیت امام(ع) با عذرخواهی موسی بن جعفر(ع) را آزاد كرد. بیشتر عمر امام موسی كاظم(ع) در تبعید و زندان گذشت و سالیان متمادی مورد آزار و اذیت دستگاه جور بنی عباس قرار گرفت.
سرانجام هارون الرشید خلیفه ظالم عباسی، با دستور به سندی بن شاهك امام هفتم(ع) را در 25 رجب 183 هجری قمری و در 55 سالگی مسموم كرد و به شهادت رساند. پیكر پاك ایشان در مكانی به نام قریش كه بعدها كاظمین نامیدند به خاك سپرده شد.