امام صادق(ع) با پایه گذاری ساختار فرهنگی شیعه زمینه ساز پویایی تمدن اسلامی شد. امام بزرگواری که با دانش بیکران خویش به رویارویی با جریان های انحرافی و منافق پرداخت و اینگونه از شریعت و سنت نبوی پاسداری کرد.

امام جعفر صادق(ع) ششمین پیشوای شیعیان در 17ربیع الاول 83 هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود و پدر ایشان امام محمد باقر(ع) و مادر پرهیزگار این امام همام «ام فروة» بودند. «صابر، طاهر و فاضل» از لقب های امام صادق(ع) و ابوعبدالله کنیه این امام همام(ع) است.
پیشوای ششم شیعیان(ع) به دلیل راستی و درستکاری صادق لقب گرفت و از همان دوره کودکی با آموزه های پدر والامقام خود برای برعهده گرفتن امامت مسلمانان آماده و اینگونه پس از شهادت امام محمد باقر(ع) در 114 هجری قمری در 31 سالگی مقام والای امامت را عهده دار شد. ایشان در مدت 34 سال پیشوایی خویش خلافت حاکمانی از خاندان بنی امیه و بنی عباس را درک کرد، افرادی که هر کدام تلاش می کردند، از فعالیت های امام صادق(ع) در مسیر گسترش و نشر معارف اسلامی جلوگیری کنند.
این امام همام(ع) در شرایط سیاسی- اجتماعی آن روزگار از فعالیت های علمی خویش دست نکشید و با پایه گذاری مکتب جعفری، دامنه فقه و دانش اهل بیت(ع) را گسترش داد و آن را به طرف شکل گیری یک جنبش فکری و فرهنگی پیش برد که در نتیجه آن، شاگردان زیادی از علم سرشار امام صادق(ع) بهره بردند و با کسب دانش ایشان و آشنایی با معارف اسلامی به شناساندن این دین الهی در کشورها و سرزمین های دور دست اقدام کردند.
سرانجام امام جعفر صادق(ع) که رسالت رهبری جامعه مسلمانان را در سال های امامت خویش با نگاه علمی و فرهنگی ویژه ای به انجام رساند، به دستور منصور دوانیقی خلیفه عباسی، مسموم شد و در 25 شوال 148 هجری قمری در 65 سالگی به شهادت رسید و جهان اسلام را در غمی شگرف فرو برد.