اینجا سرزمین عاشقی ، میعادگاه عبودیت و رضا ، خلوتگه ایثار،  قربانگاه هرچه غیر خدایی است و موطن طاعت و بندگی است .
 اینجا منا است مسلخگاه آرزوها نه نه نه، بلکه سرزمین آرزوهاست آنگاه که رب عالمیان به آنی و در چشم بر هم زدنی ، حاجت خلیل اش را بر می آورد.
آنجا که درسجده گاهی به وسعت زمین، پسر در تسلیم و رضا نماز عشق اقامه می کند و پدر که باید همه داشته هایش را در آزموني بزرگ با دست خود در پیشگاه ذات اقدس احدیت قربانی کند ،جلوه گاه ، کمال ایمان و عبودیت می شود و چه خوب هر دو از این آزمون سربلند بیرون می آِیند .
 اینجا فصل قرب مسلم در سایه عبودیت و بندگی است ، فصل قربانی دلبستگی ، فصل جلوه اخلاص و فداکاری است آنجا که بت شکن تاریخ، ابلیس شکن می شود و در جهادی اکبر همه تعلقات غیر خدایی رابه دورمی ریزد و فرزندی که از جان دوست تر می داردش رابه قربانگاه می برد و خنجر بر گلویش می نهد تا در این ایمان و عبودیت خالص ، خلیل الله شود .
خلیل الله است از آنرو که  که جز از خدا نخواست حتی آنگاه که او را در منجنیق به درون آتش می انداختند و جبرئیل پرسید ، حاجتی داری تا برآورده کنم ؟ فرمود : از تو نه .
و اینک ابراهیم خلیل الله در آزمونی دشوارتر ، تمامی زنجیرهای تعلق می گشاید اما  بیش و پیش از آن ،؛رشته‏ مهر پدری را می گسلد و می رود تا امانت الهی را بازگرداند و خدا این خلوص تمام را به عزت بی انتهای خود می پذیرد.
و اینک تو ای حاجی در سرزمین عشق و عبودیت ، قربانگاهی که محل استجابت دعاست ، در خاکی که خاستگاه آرزوها می خوانندش پا بر جای گامهای ابراهیم خلیل الله می نهی ، آنجا که ابراهیم ، اسماعیلش را به قربانگاه آورد آیا از برای این جهاد اکبر آماده ای ، قربانی تو کیست ، اسماعیلت کیست و چیست ، چه چیزی را به قربانگاه آورده ای که ارزش قربانی شدن در پیشگاه حق تعالی داشته باشد و تو را لایق قدم نهادن بر خاکی نماید که ابراهیم خلیل برآن قدم نهاد.
آری باید آنگاه که قدم به سرزمین مقدس و خاک وحی نهادی خود را آماده کرده و قربانی را پیشکش کنی ، باید آنجا که احرام می بندی تا آماده شوی برای تطهیر دل و جان ، آنجا که در عرفات دل وقوف می یابی وقوفی که ابتدای آن در شک وگمان است و عبورش از مسير شناخت و مشعرشعور و انتهايش عمل صالح است که همراه با یقین و معرفت به حضرت دوست تجلی می یابد ، منیت ها ، غرور ، کبر، نخوت ، معصیت، دلبستگی و وابستگی ها از پست و مقام ، جاه و جلال ، مال و منال و هر آنچه دنیوی و فانی است را  همه و همه پشت سر گذاری.
در این معرفت باید خود را تهی کنی ازهر آنچه غیر اوست از هوا و هوس ، از وسوسه ها شیطانی، اندیشه های نابجا و خواست ها نامعقول و...
اینک باید رمی کنی هر آنچه که حایلی بین تو و خدای توست، اما رمی جمرات تو برای رانده شدن شیطان کفایت نمی کند ، نفس اماره همچنان در درون تو جولان می دهد باید چون ابراهیم خلیل الله که عزیزترین عزيزش اسماعیل را به قربانگاه برد ، تو نیز نفس اماره را به مسلخ ببری .
باید تيغ بر گلوی بخل ،حسد ، حرص وآز ، خودخواهی، هوا و هوس ، ظلم ، ستم ، اجحاف و نامردی و نامردمی و هر آنچه رذایل درونی است نهاد و همه آنها را ذبح کرد تا توحید در درون آدمی جوانه زند و تبدیل به شجره ایمان توحیدی شود که شیطان را بدان راه نیست.
از آن رو امروز می شود عید ، عید شرافت و کرامت انسانی ، جشن رهایی از قیود دنیوی و رسیدن به مقام قرب خداوندی که جایگاه ابراهیمی است آنجا که نیازی را رد نکرده و نیازمندی را نرانی و دلی را نشکنی ، خیر و نیکی جاریه شوی در حیاط انسانی و دلها را شادی بخشی و چشمها را روشنی و لبها را به شکر خداوندی گویا.  
اینک باید به ابراهیم خلیل اقتدا نمود ، باشد که این عید زمان رهایی ما از قید من و منیت ها و تطهیر جان براي قيام لله و خدمت للناس با هدف تقرب الهی قرارگیرد.
سر بنه در کف، برو در کوی دوست - تا چو اسماعیل، قربانت کنند
بگذر از فرزند و مال و جان خویش - تا خلیل الله دورانت کنند.